Dia del Joven Combatiente

Donderdag ´s ochtends naar de Universiteit gegaan. ´s middags zouden we gaan behandelen in het ziekenhuis, maar ik was rond 15:00 alweer thuis (afspraken op de polikliniek gingen niet door ´s middags). Mijn stagebegeleidster heeft me thuis gebracht met de auto. Want het was "Dia del Joven Combatiente". 29 maart 1985 zijn er twee broers doodgeschoten door de politie (carabineros). Rafael en Eduardo Vergara Toledo, 18 en 20 jaar, politiek actief en tegen het militaire regime. De oudste was op slag dood en de jongste was al half verlamd toen ze hem als nog neerschoten en ze allebei op straat lieten liggen. Ongewild zijn deze broers een symbool geworden in de strijd tegen het militaire regime. Er zijn protesten die dag , voornamelijk in het centrum, en manifestaties. De meerderheid, voornamelijk jongeren, gebruiken deze dag om herrie te schoppen. Puur vandalisme om niks dus. Uit voorzorg sloten de universiteiten eerder of gaven ze helemaal geen les en ´s avonds reden er geen bussen en metro´s meer, uit angst voor vernielingen. Doordat iedereen eerder naar huis ging, om niet in de stad te zijn na 14:00, was het vanaf 13:00 superdruk rond de metrostations.

Dit jaar hadden ze extra drukte verwacht omdat mensen ook de straat op zouden gaan om te protesteren tegen het nieuwe openbare vervoerstelsel. Dit nieuwe openbare vervoersstelsel is half februari ingegaan. Vroeger was het zo dat er heel veel gele bussen rondreden, via verschillende trajecten en dat je elke bus op elke hoek kon aanhouden. Je had wel haltes,maar niemand hield zich hier aan want de buschauffeur wou zoveel mogelijk mensen meenemen. De metro was eerst in vergelijking met de bus duurder dus gingen er minder mensen met de metro.

Nu is het zo dat de metro´s en bussen op elkaar aansluiten, dat ze een ov-chipkaart hebben (genaamd Bip, naar het geluid dat je hoort als je de kaart over de scanner haalt) en dat bussen alleen op de haltes stoppen. Heel leuk systeem, maar ze hebben alleen te weinig nieuwe bussen ingezet en doordat iedereen nu toegang heeft tot de metro, omdat het hetzelfde betaalsysteem is gaan nu veel meer mensen met de metro. Maar is de capaciteit hetzelfde gebleven. Kortom problemen, problemen...Het komt van twee kanten, de mensen willen niet wennen aan het systeem en klagen alleen maar én er zijn te weinig vervoersmiddelen.

Terug naar de 29e. Ik heb zelf geen last gehad van de opstootjes en gesloten metrostations etc. Ik wist niet eens dat er wat was die dag. Gelukkig heb ik een hele lieve, sociale stagebegeleidster die mij heel luxe voor de deur afzette.
Vrijdag ga ik weer stagelopen in het ziekenhus. Zaterdag ga ik met Fransisco en een vriend van hem naar La Moneda(presidentieel paleis), je kan naar binnen gaan om het te bekijken. Nu wordt het alleen nog gebruikt bij belangrijke gelegenheden. Ook ga ik zaterdag bij een appartement kijken. Ik heb niets kunnen vinden in een studentenhuis o.i.d. echt alles zit vol of is te ver weg... In het appartement wonen een broer en zus, Andrea (26) en Marco (22) en ze vragen 130,000- pesos, 184 euro. Ik heb een eigen badkamer, er is wi-fi internet en het is redelijk dichtbij mijn stageplek. Niet zo dichtbij als waar ik nu zit, maar ik reis liever 30-40 min. en dat ik wat meer zelfstandiger ben dan dit.

De mensen zelf zijn niet vervelend, maar hun manier van leven wel. Het is hier té luxe en té huiselijk. Als ik wegga vraagt Carmen waar ik naartoe ga en hoe laat ik terug kom en geeft ongevraagd advies ("ik denk dat het koud wordt zometeen, ik zou maar niet naar buiten gaan...") en alles wordt voor me gedaan. Ze hebben een huishoudster die de was doet en schoonmaakt. Ik mag niet helpen in huis met afwassen ofzo. Er wordt voor me gekookt... "Dat is toch juist leuk!" zou je denken, NEE ik wist niet dat ik het zo vervelend zou vinden. De eerste keer schrok ik echt, ik dacht wat is er in mijn kamer gebeurd?!?!?!?! Ik kwam thuis van stage en mijn bed was opgemaakt, alles netjes recht neergezet, er stond geen troep op de grond, mijn kleren lagen netjes gewassen, gestreken en opgevouwen op mijn bed...

Eerst twijfelde ik nog of ik wel weg zou gaan, ik dacht "ik heb het toch goed er wordt van alles voor me gedaan én het is dichtbij mijn stageplek . Nee, ik kan er niet aan wennen. Ik vind het vervelend worden. Ik ben hier al bijna een maand en heb nog geen één keer afgewassen, schoongemaakt of gekookt... Is niet goed! Ben ik niet gewend. Dus...hoop dat het leuke mensen zijn van het appartement! Ik ga meteen tegen ze zeggen dat ze NIET voor me moeten afwassen, koken of schoonmaken en vooral niet moeten vragen wat ik ga doen als ik wegga! Zondag ga ik bij een oom eten, het is een neef van mijn moeder en oom en ik heb mezelf maar uitgenodigd. Ben benieuwd, is wel apart hoor bij ´familie´ op bezoek gaan die je helemaal niet kent. Hij heet Mario Méndez Celis en is een zoon van de oudere broer van mijn opa. Die broer van mijn opa heeft 9 kinderen dus ik kan genoeg op bezoek de komende 5 maanden :-) Oja presentatie woensdag is goed gegaan, heb verteld over de opleiding in Nederland, over het onderwijssysteem en over de gezondheidszorg in Nederland.